De afgelopen week was erg fijn. Ik zou haast vergeten zijn dat ik kanker heb. Zeven dagen lang hoefde ik me nergens te melden, zeven dagen lang heb ik geen ziekenhuis van binnen gezien. Zeven dagen lang heb ik geluierd, gewinkeld, met vrienden gehangen en fotoshoots gedaan. Wat een verademing.

Daar kwam gisteren verandering in. Toen moest ik weer naar de gynaecologe in het Radboud. Zij had helaas minder leuk nieuws voor mij. Mijn eicelvoorraad blijkt een stuk kleiner te zijn dan die van andere vrouwen van mijn leeftijd, wat de IVF behandeling lastiger, maar zeker niet onmogelijk, maakt. Het verkleint natuurlijk wel de kansen op het slagen van de behandeling en ik heb nu ook een grotere kans onvruchtbaar te blijven na mijn chemokuur. Het betekend sowieso dat ik vervroegd in de overgang kom.

Ik begin me serieus af te vragen wat er nog meer mis is met mijn lichaam. Ik probeer heel hard positief te blijven, maar het wordt wel steeds lastiger. Als ik volgende week na mijn operatie te horen krijg dat ik uitzaaiingen heb ga ik gillen. Ik heb het zo nodig een meevaller te krijgen.

Vandaag wordt in ieder geval weer fijn. Afgelopen donderdag was ik jarig en daarom vier ik vanavond een feestje met vrienden. Dat zal me zeker de nodige afleiding bezorgen.