Dit is in de notendop wat ik vanochtend te horen heb gekregen in het ziekenhuis: ze hadden in totaal 23 klieren weggenomen tijdens de operatie. Van die klieren bleken er in totaal maar 2 aangedaan te zijn. Er waren geen topklieren aangedaan, wat inhoudt dat de kanker niet in mijn bloedbaan zit en er geen verdere uitzaaiingen in mijn lichaam zijn. Ze nemen aan dat ze alles volledig weg hebben kunnen nemen tijdens de operatie. Ook in mijn borst zijn geen resten achtergebleven. Wel bleken mijn tumoren van een vrij agressieve soort te zijn (dit was ook de verwachting, omdat ik zo jong ben) en om die reden gaan ze me zowel radiotherapie als chemotherapie geven. Hoeveel chemo behandelingen ik ga krijgen is nog niet precies duidelijk, omdat mijn tumoren op dit moment nog worden onderzocht op allerlei specifieke eigenschappen. Mijn tumoren bleken samen niet groter dan 3 centimeter te zijn. Het is de verwachting dat ik volledig genees, hoewel de doktoren mij natuurlijk geen garanties mogen, of kunnen, geven. De kanker kan altijd terugkomen, maar om dit te voorkomen krijg ik vrij heftige nabehandelingen. We (zowel de doktoren als ik) gaan ervan uit dat ik beter word en dat ik voorlopig niet sterf (aan borstkanker).

Om dit heugelijke feit te vieren zijn Pim en ik na het ziekenhuisbezoek wat gaan eten bij Bagel & Beans. Aanschouw mijn gruwelijk lekkere bagel met zalm:



Ik voel me enorm opgelucht, maar ben anderzijds bang voor de behandelingen die komen gaan. Ik heb geen zin om ziek te worden, maar ik heb weinig keus. Ik hoop maar dat ik in de toekomt nooit meer kanker krijg en dat de behandelingen enigszins meevallen, dat ik er snel van opknap en dat de radiotherapie geen al te grote schade aan mijn huid aanricht.

De eerste resultaten van mijn shoot van voor de operatie met Jessica Evans:





Ben er echt gigantisch blij mee! De foto's zijn veel beter geworden dan ik had durven hopen. I look hella sexy! Hoop snel weer met haar samen te werken.

Ik mag dan nu misschien nog maar een echte borst hebben, ik ga nog altijd graag op de foto. Het zien van het resultaat van de amputatie en de reconstructie na de operatie is me overigens enorm meegevallen. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk vind ik het enorm k** dat ik mijn borst ben verloren, maar ik heb er direct 'iets' voor in de plaats gekregen en dat 'iets' ziet er niet helemaal beroerd uit. Bovendien is dat 'iets' ook nog helemaal niet af. Ik heb goede hoop voor het eindresultaat.

Ik ben gisteren ontslagen uit het ziekenhuis. Ik heb nog wel twee drains uit mijn lichaam hangen, want die willen maar niet ophouden met lopen. Op zich is dat niet erg, ik kan me er prima mee bewegen. De operatie is in principe goed verlopen. Er hebben zich geen complicaties voorgedaan. De tumoren waren gemakkelijk te verwijderen en de plastisch chirurg had genoeg ruimte om de borstprothese te plaatsen. Blijkbaar heb ik een verschrikkelijk rekbare borstspier. Ik heb dan ook niet veel pijn (gehad) van de reconstructie. Helaas hebben ze tijdens de operatie wel uitzaaiingen in een van mijn poortwachterklieren gevonden (ik heb er twee in totaal). Om die rede hebben ze een hele groep lymfklieren in mijn oksel weggenomen. Die klieren worden momenteel samen met mijn tumoren door een patholoog onderzocht. Maandag krijg ik de uitslagen van dit onderzoek van mijn behandeld arts. Doodeng, maar ook wel fijn. Dan weet ik eindelijk wat voorn soort kanker ik heb en hoe ik behandeld ga worden. Dat er uitzaaiingen zijn gevonden betekend niet per definitie dat ik nu ook bestraald ga worden, dat hangt af van een x aantal factoren. Eigenlijk weet ik dus weer helemaal niets. We hopen er maar het beste van.

Mijn verblijf in het ziekenhuis was trouwens redelijk aangenaam. De eerste twee dagen was ik alleen kotsmisselijk van de narcose en de morfine. Ze hebben me toen dan ook snel op een andere pijnstiller gezet. Ik heb dagelijks bezoek gehad van Pim, familie en vrienden. Dat was erg fijn. De verpleegsters waren ontzettend lief voor me en leken echt met me te hebben doen. De laatste twee of drie dagen begon ik me enorm te vervelen, omdat ik eigenlijk alweer heel veel kon, dus ik was blij toen ik gisteren naar huis mocht.

Ik heb op het moment super veel zin om dingen te ondernemen, al moet ik wel uitkijken. Ik mag mezelf niet overbelasten. Ik hoop maandag positief nieuws te horen te krijgen, zodat ik zin blijf hebben om dingen te doen. Februari moet gaan knallen, want in maart beginnen zeer waarschijnlijk mijn behandelingen.

De afgelopen week was erg fijn. Ik zou haast vergeten zijn dat ik kanker heb. Zeven dagen lang hoefde ik me nergens te melden, zeven dagen lang heb ik geen ziekenhuis van binnen gezien. Zeven dagen lang heb ik geluierd, gewinkeld, met vrienden gehangen en fotoshoots gedaan. Wat een verademing.

Daar kwam gisteren verandering in. Toen moest ik weer naar de gynaecologe in het Radboud. Zij had helaas minder leuk nieuws voor mij. Mijn eicelvoorraad blijkt een stuk kleiner te zijn dan die van andere vrouwen van mijn leeftijd, wat de IVF behandeling lastiger, maar zeker niet onmogelijk, maakt. Het verkleint natuurlijk wel de kansen op het slagen van de behandeling en ik heb nu ook een grotere kans onvruchtbaar te blijven na mijn chemokuur. Het betekend sowieso dat ik vervroegd in de overgang kom.

Ik begin me serieus af te vragen wat er nog meer mis is met mijn lichaam. Ik probeer heel hard positief te blijven, maar het wordt wel steeds lastiger. Als ik volgende week na mijn operatie te horen krijg dat ik uitzaaiingen heb ga ik gillen. Ik heb het zo nodig een meevaller te krijgen.

Vandaag wordt in ieder geval weer fijn. Afgelopen donderdag was ik jarig en daarom vier ik vanavond een feestje met vrienden. Dat zal me zeker de nodige afleiding bezorgen.

Gistermiddag geposeerd op de daken achter mijn appartement voor Marcel Zuurmond. Ik kon de positieve afleiding zeer goed gebruiken. Bovendien wilde ik graag nog wat topless foto's van mezelf laten maken voordat ik onder het mes ga de achttiende. Het is allemaal deel van mijn verwerkingsproces. Ik hoop dat niemand er aanstoot aan neemt. Ik ben zelf in ieder geval erg tevreden met het resultaat. Aankomende woensdag doe ik ook nog een shoot met Pim.

Dinsdagochtend had ik een afspraak met een gynaecologe in het UMC St. Radboud. Zij vertelde mij dat de behandeling van kanker schadelijk kan zijn voor de vruchtbaarheid, omdat chemotherapie een behandeling is die cellen doodt en de celdeling remt. Chemotherapie doodt met name zich snel delende cellen, zoals kankercellen, maar ook gezonde cellen, zoals haarproducerende cellen, worden door de medicatie beschadigt. Chemotherapie werkt door het hele lichaam, waardoor de schadelijke stoffen ook terecht komen in de eierstokken. De schade die ze daar aanrichten kan leiden tot tijdelijke of definitieve onderbreking van de menstruele cyclus. Ook wanneer de normale cyclus na de chemotherapie doorgaat, bestaat de kans dat je vervroegd in de overgang komt en dus onvruchtbaar wordt. Er zijn verschillende technieken om de vruchtbaarheid voorafgaande aan de behandeling te sparen. Een van die mogelijkheden is het uitvoeren van In Vitro Fertilisatie (IVF). Bij IVF worden eigen eicellen buiten het lichaam samengebracht met zaadcellen van je mannelijke partner. Als hieruit embryo's ontstaan worden ze ingevroren en bewaard. Als de behandeling van kanker is afgerond en je een kinderwens hebt, maar onvruchtbaar bent geworden, kunnen de embryo's worden ontdooid en teruggeplaatst, zodat alsnog de mogelijkheid bestaat dat je zwanger kunt worden van een genetisch eigen kind. De kans dat ik onvruchtbaar blijf na mijn behandeling is ~20%. Een andere techniek om de vruchtbaarheid voorafgaande aan de behandeling te sparen is het invriezen van eicellen, maar dit is officieel nog niet toegestaan in Nederland. Bovendien is de overlevingskans van eitjes aanzienlijk kleiner dan die van embryo's.
Vandaag heb ik de gynaecologe aan de telefoon laten weten dat Pim en ik voor een IVF behandeling willen gaan. Dit is werkelijk de moeilijkste beslissing die ik tot dusver tijdens mijn borstkanker avontuur heb moeten nemen. Ik weet dan ook niet precies hoe ik me er bij voel. Ik weet alleen dat ik later liever 'save than sorry' ben.

Ik weet wanneer ik geopereerd ga worden. Dinsdag 18 januari is de dag! Het precieze tijdstip is mij nog onbekend.

Ik heb vanochtend mijn plastisch chirurg ontmoet. Hij heeft mij in grote lijnen vertelt wat ik kan verwachten van de reconstructie. Op de oncologie afdeling hadden ze het in ieder geval niet bij het rechte eind toen ze mij vertelde dat ik geen implantaat kan krijgen wanneer ik nog bestraald moet worden. Ik krijg hoe dan ook een tijdelijke silicone prothese die in een x aantal maanden bijgevuld gaat worden met steriel zout water. Op die manier verwacht de chirurg het beste en meest natuurlijke resultaat te krijgen. Wanneer deze prothese voldoende is bijgevuld en de gereconstrueerde borst even groot is als de eigen borst wordt de tijdelijke prothese tijdens een tweede operatie vervangen door een volledige silicone implantaat.
Deze methode wordt de expandermethode genoemd en wordt gebruikt wanneer de huid na amputatie te strak is om direct een implantaat te kunnen plaatsen.

Wanneer er geen uitzaaiingen worden gevonden krijg ik een tijdelijke prothese met een metalen plaatje:



Wanneer er wel uitzaaiingen worden gevonden krijg ik een tijdelijke prothese met een vulslangetje en een ventiel:



Volgens mijn plastisch chirurg is het namelijk niet het silicone dat de straling tegengaat, maar het metaal.

Op zaterdag 18 december ontdekte ik een knobbeltje in mijn linkerborst. Ik stond die dag bij mijn beste vriendin Anita onder de douche. Gelijk sloeg de paniek toe. Ik trok de deur van de badkamer open en riep angstig: 'Anita!'. Anita kwam direct aangesneld. Ik legde haar hand op de bovenkant van mijn linkerborst, waar de knobbel zich bevindt. Haar gezicht vertrok, ik zag paniek in haar ogen. 'Zal ik mijn moeder bellen om te vragen wat je nu het beste kan doen?', vroeg ze. Ik knikte. Ik sloot de badkamer deur weer en begon te huilen. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het geen kanker kon zijn. Ik had de knobbel nog nooit eerder opgemerkt, wat ik vreemd vond, want hij leek best groot en het zou ook niet logisch zijn; borstkanker komt namelijk helemaal niet voor in mijn familie en ik ben nog zo jong.

Nadat ik klaar was met douchen heb ik eerst de huisartsenpost van het ziekenhuis in Ede gebeld, omdat dat op dat moment het dichtstbijzijnde ziekenhuis was en omdat het weekend was. Ik kon dus niet bij mijn eigen huisarts terecht. In Ede zeiden ze me niet te kunnen helpen. Toen de weekenddienst van mijn eigen huisarts gebeld. De assistente die ik aan de telefoon kreeg vroeg me de knobbel te omschrijven. Volgens haar klonk het alsof ik een cyste had. Ze zei: 'houdt de knobbel goed in de gaten. Als hij maandag nog niet verdwenen is moet je er even naar laten kijken'. Ik hing opgelucht op.

Maandag was de knobbel nog niet verdwenen, dus belde ik de plaatsvervangende huisartsenpost, mijn eigen huisarts was namelijk op vakantie. Ik kon die middag direct langskomen. Na even te hebben gevoeld, concludeerde de arts dat het niet kon gaan om een cyste, omdat de knobbel niet volledig glad aanvoelde. Vanwege mijn leeftijd en vanwege het feit dat borstkanker niet voorkomt in mijn familie, verwachtte hij dat het ging om een fibroom, ofwel; een goedaardige tumor die opgebouwd is uit bindweefsel. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis in mijn woonplaats Arnhem.

Daar kon ik woensdag 22 december terecht om een echo te laten maken. Op de echo werd al snel duidelijk dat het om niet 1, maar 2 knobbels ging. Beide tumoren zagen er echter wel goedaardig uit. Op de echo was te zien dat ze rond en glad van vorm waren en dat ze niet aan elkaar of aan andere stukken van mijn borstweefsel plakte. De arts besloot biopsie te doen om te kunnen zien of het hier om goedaardige of kwaadaardige tumoren ging.

Op vrijdag 24 december kreeg ik telefonisch de uitslag van de biopsie. Ik kreeg te horen dat het helaas wel om kwaadaardige tumoren ging en dat ik dus borstkanker heb.

Op maandag 27 december moest ik terug naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Ik kreeg een MRI scan, een mammografie en een echo van mijn linker oksel. Ook werd er punctie gedaan in mijn oksel.

Op donderdag 30 december kreeg ik in het ziekenhuis te horen dat er geen uitzaaiingen zijn gevonden, maar dat ze wel mijn borst moeten amputeren, omdat er niet 1, maar 2 knobbels inzitten. De kans dat de ziekte terugkomt wanneer ze mijn borst zouden sparen is te groot, dat risico willen de artsen niet lopen. Wel kan ik met een beetje geluk onmiddellijk een nieuwe borst krijgen. Als er tijdens de operatie geen kleine uitzaaiingen worden gevonden wordt mijn huid direct opgevuld met een implantaat. Als er wel uitzaaiingen worden gevonden moet ik worden bestraald en omdat silicone straling tegen kan houden krijg ik dan niet gelijk een nieuwe borst. De verwachting is dat ik binnen 3 weken zal worden geopereerd. In het meest gunstige geval krijg ik direct een nieuwe borst en maar 1 chemokuur. In het minste gunstige geval kan het implantaat niet direct geplaatst worden, krijg ik bestraling en tenminste 2 chemokuren. Hoeveel kuren ik ook ga krijgen, de kans dat mijn haar uit gaat vallen is aanwezig, dus ik stap binnenkort over op een veel korter kapsel. Of ik mijn hoofd kaal ga scheren weet ik nog niet. Ook ben ik van plan pruiken te gaan dragen. Ik wil niet met zo'n doekje over mijn kop gaan lopen. Verder heb ik van de dokters begrepen dat ik de komende 6 tot 12 maanden enorm ziek ga worden en al mijn werkzaamheden moet staken. Ik moet wel in beweging blijven, leuke dingen blijven doen en positief blijven denken, maar school/werk kan ik voorlopig op mijn buik schrijven.