Goed, jullie verdienen wel een update. Ik heb de laatste maand hoge pieken en diepe dalen beleefd en het laatste waar ik behoefte aan had was 'spilling my guts' in mijn publieke blog. Van de diepe dalen heb ik pijnlijke lessen geleerd.

Om het kort te houden: ik heb alle negatieve mensen, en alle mensen die mij pijn deden op welke manier dan ook, uit mijn leven verbannen. Ik heb daar ontzettend veel pijn van gehad en ik heb daar nog steeds pijn van, maar het wordt iedere dag minder en ik weet dat ik er uiteindelijk zelf beter uit zal komen te draaien. Kwestie van: 'what doesn't kill you, makes you stronger'. Alhoewel ik dat enigszins betwijfel, want teveel hartenzeer doet geen enkel mens goed.

Verder heb ik de afgelopen maand veel nagedacht over de dood. Niet omdat ik denk dat ik dood ga, maar omdat ik weet dat er een realistische kans bestaat dat ik hier wel aan sterf. Geen vrolijke gedachten, maar wel onontkoombare in mijn situatie. Ik weet dat mensen het over het algemeen goed met me bedoelen, maar ik vind die adviezen om niet over doodgaan na te denken, want dat zou een negatieve invloed hebben op mijn gesteldheid, echt absurd. Doodgaan is een alledaagse realiteit. Al denk ik er niet aan, ik ga toch een keer dood. Misschien niet vandaag of morgen, maar toch zeker wel over '100' jaar. Dat is realistisch gedacht, niet negatief. Naar mijn weten zijn mensen ook nog nooit spontaan onsterfelijk geworden door positief te denken. Begrijp me niet verkeerd, ik geloof in een positieve instelling (al was het maar om het leven een stuk aangenamer te maken voor jezelf), maar dat taboe dat heerst over ziektes als kanker en gebeurtenissen als doodgaan is niet normaal. Daar moet nodig verandering in komen.

De bestralingen heb ik vorige week afgerond. Het doet pijn, mijn huid is wat rood en voelt strak aan. Geen wereldramp, maar ook allesbehalve leuk.
Op woensdag 27 april krijg ik mijn eerste chemotherapie behandeling toegediend via een infuus. Ik probeer hier zo min mogelijk aan te denken, want ik zie hier enorm tegenop. Ik weet dat ik er ziek van ga worden en dat is wel het laatste wat ik wil. Ik besef natuurlijk ook dat de behandelingen nodig zijn om te genezen, maar het blijft een lijdensweg.

De toon van dit bericht lijkt wat somber, maar kanker hebben is geen feestje. Ik ben bejubeld om mijn positieve instelling, maar als ik eens een keer kwaad ben of moet huilen wordt me direct verweten dat ik negatief ben. En dan nog? Al ben ik van tijd tot tijd wat negatief de afgelopen maanden? Ik ben 27 jaar, weet eigenlijk nog niet zo heel lang dat ik kanker heb, word geconfronteerd met de dood, moet allerlei vervelende behandelingen ondergaan waaronder een borstamputatie en dan mag ik niet kwaad zijn, verdrietig zijn, pijn ervaren? Kom op! Menig mens zou er knal depressief van worden. Ik weet niet hoe goed ik me onder die chemokuur ga houden, maar ik vind (al zeg ik het zelf) dat ik het er niet slecht vanaf heb gebracht tot noch toe. Ik ga nog naar de stad om te winkelen, ik ga zelfs nog uit, ik maak nog foto's, ik sta nog model. Ik doe eigenlijk van alles. Ik sta nog altijd midden in het leven. Ik heb nog zoveel plannen, ik moet nog zoveel doen. Geen mens wilt liever leven dan dat ik dat wil (bij wijze van spreken natuurlijk). Dus ja, dat. Dat moest er even uit. :)